Anioł [tekst własny] [W]

Peegy

Słyszę czyjś jęk.
Niby to głośny,
Niby to cichy.
Czyj to płacz?
Teraz nie wiem...
Lecz słyszę jak echem się odbija,
Od czterech ścian mego domu.
Po omacku szukam skąd dobiega.
Nie mogę znaleźć...
Po chwili przeradza się w cichy szloch.
Padam na ziemię.
Świat się rozmywa.
Cichy dźwięk słyszę:
Bum bum...
Cisza...
Bum bum...
Znowuż to samo.
A każde uderzenie przerywane jękiem
Zamykam oczy
Powinnam poczuć ciemność,
Pustkę.
Czy chociażby ciszę...
Ale właściwie nic się nie zmieniło.
Jakby nie było ważne czy tu jestem czy nie...
Wstaję.
Stuk, stuk, stuk...
To moje buty idące po ziemi.
Czy ja je prowadzę?
Znów tego nie wiem...
Zapalam światło.
Blask mnie parzy,
Jakby nie był dla mnie,
Jakbym była skazana na ciemność...
A jednak...
Znaleźli mnie i skazali.
Patrzę w lustro,
A tam nadal prawdziwa ja...
Za chwilę, za jedną sekundę...
Padam na ziemię,
Pełna bólu...
Bólu jakby na pół mnie dzielono
Taka jest kara za zdradę.
Ból ustaje a ja z ziemi wstaję.
Znów w lustro patrzę
A tam ich nie ma.
Nie jestem już aniołem.